Karta Bolońska

Dokument ten powstał w 1988 roku w Bolonii, w trakcie obchodów 900-lecia najstarszego uniwersytetu w Europie, i został podpisany przez 388 rektorów zgromadzonych na tej uroczystości. Jest jednym z najważniejszych dokumentów środowiska naukowego. Określa zarówno rolę uniwersytetu jako instytucji, wokół której koncentruje się życie społeczne, jak i precyzuje podstawowe zasady, które muszą stanowić podstawę działalności uniwersytetu.

Sygnatariusze Karty Bolońskiej zobowiązali się strzec akademickich wartości tolerancji, szacunku i otwartości. Uczelnie w duchu bolońskich postanowień mają być centrum życia społecznego i miejscem spotkań ucznia z mistrzem. Szkoły zobowiązały się też stworzyć jednolity system oceniania i promowania, co ma ułatwić zatrudnienie absolwentów za granicą oraz ich pracę naukową na innych uczelniach. Mają też wypracować identyczny system kształcenia w oparciu o studia licencjackie i magisterskie.

Efektem tych działań ma być wspólny obszar szkolnictwa wyższego, niezależny od podziałów politycznych, kulturowych i językowych. Sygnatariuszami Karty Bolońskiej byli przedstawiciele 12 polskich uczelni wyższych reprezentujących (w kolejności alfabetycznej):

  • Politechnikę Białostocką,
  • Politechnikę Gdańską,
  • Politechnikę Świętokrzyską,
  • Politechnikę Warszawską,
  • Politechnikę Wrocławską,
  • Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego,
  • Uniwersytet Jagielloński,
  • Uniwersytet Łódzki,
  • Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej,
  • Uniwersytet Mikołaja Kopernika,
  • Uniwersytet Śląski,
  • Uniwersytet Warszawski.

Załączniki