Sławomir Toman o malarstwie Pawlak pisze, że nosi ono znamiona metajęzyka. „Interesuje ją powszechność fotograficznych ujęć podobnych motywów spauperyzowanych ich niewyobrażalną ilością zamieszczaną w Internecie. Poprzez malarstwo podejmuje próbę nadania im unikalnego, jednostkowego sensu, przywrócenia benjaminowskiej aury dzieła sztuki jako konkretnego, uporządkowanego uniwersum” – analizuje Toman.

Jury swój wybór uzasadnia następująco:

„Małgorzatę Pawlak zafascynowały śniegowe igloo, ale te zobaczone w sieci, a nie na żywo i to wystarczyło. Powstała seria niewielkich kompozycji malarskich w gamie szarości i estetyce czarno-białej fotografii. Spotkane na jednej ścianie, uzupełnione rzeźbiarską instalacją, stworzyły nieoczywistą, ale nader poetycką kompozycję malarską; swoiste wariacje w szarości. Dzieło skromne i nad wyraz satysfakcjonujące estetycznie i intelektualnie, stawiające ważkie pytania o zmiany klimatu, a co za tym idzie o zmiany kulturowego pejzażu Ziemi. Jego siła i sprawczość przesądzają o roli i miejscu w naszej świadomości”.

Tekst oraz reprodukcja pracy: https://magazynszum.pl/malgorzata-pawlak-zdobywczynia-grand-prix-13-edycji-konkursu-gepperta/