XII edycja otwartych wykładów z historii sztuki 2020/21
Dzieje sztuki usiłowano przedstawić i wyjaśniać na rozmaite sposoby – jako
sekwencję artystycznych, a priori ważnych problemów artystycznych, jako
sztafetę pokoleń wielkich twórców i szkół, jako ewolucję form artystycznych,
jako historię recepcji i przekształceń wzorów obrazowych czy formuł
ikonograficznych. Co ciekawe, w każdym z tych modeli można dostrzec także
próbę zmierzenia się z problemem oceny krytycznej doniosłości sztuki
konkretnych twórców – bez względu bowiem na to, o jakiej teorii tradycji
czy teorii pamięci historycznej będziemy mówić, zmagania się z przeszłością
sztuki zakładają potencjał krytyczny – artystę jako krytyka. Jednocześnie
jeden z najbardziej wpływowych, zrodzonych w romantyzmie modeli twórczości
zaproponował pewną koncepcję artystyczno-krytycznej samowiedzy, oczekując
od prawdziwej krytyki, że stanie się odpowiednikiem dzieła sztuki – co
ostatecznie Oscar Wilde zamknął w znanej formule „krytyka jako artysty”.
Niniejszy cykl wykładów będzie poświęcony analizie
