Analizy strefy brzegowej Zbiornika Kujbyszewskiego (Rosja)

Miło nam poinformować o kolejnej współautorskiej publikacji prof. dr Jeana Poesena (Katedra Geologii, Gleboznawstwa i Geoinformacji UMCS) opublikowanej w prestiżowym czasopiśmie Remote Sensing:

Yermolaev, O., Usmanov, B., Gafurov, A., Poesen, J., Vedeneeva, E., Lisetskii, F., & Nicu, I. C. (2021). Assessment of Shoreline Transformation Rates and Landslide Monitoring on the Bank of Kuibyshev Reservoir (Russia) Using Multi-Source Data. Remote Sensing, 13(21), 4214. https://doi.org/10.3390/rs13214214

Praca dotyczy Zbiornika Kujbyszewskiego (dorzecze Wołgi, Rosja) - największego w Eurazji i trzeciego na świecie pod względem powierzchni (6150 km2). Celem pracy jest ilościowa ocena dynamiki osuwisk brzegu zbiornika i abrazji brzegu w strefach aktywnych, oparta na zintegrowanym wykorzystaniu nowoczesnych metod instrumentalnych (tj. naziemnego skaningu laserowego - TLS, bezzałogowego statku powietrznego - UAV, globalnego systemu nawigacji satelitarnej - GNSS) oraz analizie GIS zdjęć historycznych. Opracowano metodykę stosowania różnych metod instrumentalnej oceny procesów abrazji i osuwania się mas ziemnych. Do oceny intensywności procesów osuwiskowych i abrazji zastosowano różne podejścia: wskaźnik objętości właściwej i ubytku materiału, planarne przemieszczenie skarpy brzegowej oraz planarno-wysokościową analizę przemieszczonego materiału glebowego na podstawie analizy profili stokowych. Historyczne położenie linii brzegowej (1958, 1985 i 1987 r.) uzyskano z archiwalnych zdjęć lotniczych, natomiast dane dla lat 1975, 1993, 2010, 2011 i 2012 uzyskano z interpretacji wysokorozdzielczych zdjęć satelitarnych. Badania terenowe procesów geomorfologicznych z lat 2002, 2003, 2005, 2006, 2014 przeprowadzono przy użyciu tachimetrów Trimble M3 i Trimble VX, w latach 2012-2014 i 2019 wykonano odpowiednio badania TLS i UAV. Monitoring procesów osuwiskowych wykazał, że tempo zmian objętościowych na stanowisku 1 utrzymywało się w okresie pomiarowym na dość stabilnym poziomie. Największy udział w średniej rocznej wartości ubytku materiału miał spływ roztopowy. Tempo cofania się skarp osuwiska na stanowisku 2 wykazywało stałą tendencję malejącą, co było spowodowane częściowym zarastaniem strefy akumulacji osuwiska, co prowadziło do jej względnej stabilizacji. Średnie wieloletnie tempo cofania się skarp osuwiska wynosi 2,3 m/rok-1. W 2019 r. prace ziemne związane z zagospodarowaniem terenu w tym miejscu zmniejszyły intensywność osuwiska ponad 2,5-krotnie do 0,84 m r-1

Według aktualnego Wykazu Czasopism MEiN artykuł opublikowany w Remote Sensing to 100 punktów

Bezpośredni link do ww. publikacji

Wykaz publikacji pracowników INoZiŚ UMCS

    Aktualności

    Data dodania
    4 listopada 2021