Projekt stworzenia Słownika stereotypów i symboli ludowych sięga początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Został on zainicjowany przez (wówczas jeszcze) doktora Jerzego Bartmińskiego w ówczesnym Zakładzie Języka Polskiego UMCS w Lublinie. Początkowo miał być to słownik formuł pieśniowych, ale ostatecznie został poszerzony o inne gatunki, dzięki czemu nabrał charakteru antropologiczno-kulturowego.
W 1975 roku Czesław Hernas przyjął pomysł stworzenia „słownika języka folkloru” do planów programu węzłowego Polska kultura narodowa, jej tendencje rozwojowe i percepcja. Pięć lat później, w 1980 roku, we Wrocławiu został wydany zeszyt próbny pod nazwą Słownik ludowych stereotypów językowych, który stał się swego rodzaju „manifestem programowym” etnolingwistyki lubelskiej.
Zeszyt opatrzony został wstępem Czesława Hernasa i obszernym omówieniem założeń przez redaktora Jerzego Bartmińskiego, który napisał: „Słownik języka folkloru będzie słownikiem etnolingwistycznym. Przedstawi słownictwo folkloru (>>ustnej twórczości zbiorowej<<) jako komponent pewnej kultury, z akcentem na semantykę, nie formy językowe. Będzie to opracowanie intensywne, a nie ekstensywne, tzn. dokładnie opracuje się wybraną grupę haseł, a nie pobieżnie wszystkie hasła leksykalne, jakie występują w tekstach”.
W zeszycie próbnym znalazło znalazło się 11 haseł z różnych pól leksykalno-semantycznych: brat (autor: Ryszard Tokarski), gwiazda (Jadwiga Chodakiewicz), hej (Grażyna Żuraw), kochać (Urszula Majer), koń (Jerzy Bartmiński), kukułka (Irena i Czesław Kosylowie), matka (Jadwiga Jagiełło), rozmaryn (Jolanta Puch), słońce (Jerzy Bartmiński), talar (Jan Adamowski), wół (Jerzy Sierociuk).
