Hałda ziemi, do połowy pełna (lub pusta) szklanka wody stojąca na półce, afirmująca przez 3 godziny kąt pomieszczenia artystka obwieszona jarzeniówkami, a nawet odchody w puszce - wszystko to i nie tylko to bywa nazywane sztuką, sztuką współczesną. Czymże ona jednak w istocie jest? Czy sprowadza się do artystycznych performansów, które mają jedynie prowokować i oburzać? Czy może, burząc kolejne granice - między artystą a odbiorcą, sztuką i codziennością, tym, co wirtualne, i tym, co realne - chce nas czegoś nauczyć, coś powiedzieć, do czegoś przekonać? Podążając tropami XX i XXI-wiecznej artystycznej awangardy (kolejnych jej neo- i post- odmian) zapytamy, stojąc raczej w ariergardzie, czy sztuka współczesna pożarła już sama siebie czy może zostawiła coś dla nas - spragnionych sensu odbiorców?
