Strapieni życiem, bezradni i zrozpaczeni nie musimy już dziś uciekać od rzeczywistości do jej lepszych, prawdziwszych kopii, jak mogło się to jeszcze wydawać poetom z czasów przed powstaniem kina. Nie, ponieważ dzięki kinu – czujemy to – zacierają się nam granice między realnym a fikcyjnym, tym, co oryginalne, a tym, co jest tylko jego technicznym obrazem. Nie ma już nie-sfilmowanej reszty naszego świata. Kino stało się maszyną hybrydyzującą – czyni z nas twory techno-kulturowe… Czy jesteśmy przez to bardziej szczęśliwi i szlachetni – niczym w niebie?
