Smutek i żal ogarnia dziś w studiu radiowym, rozrywkowych zazwyczaj, redaktorów Profesury i Popkultury, na wieść o „śmierci” kina, tego samego, do którego jeden z ich mentorów, dokładnie przed sześćdziesięcioma laty, powiedział, że „nie chodzi zbyt często, zaledwie raz w tygodniu”. Wygnane z zielonych pastwisk „kultury wysokiej”, z przytulnych siedzib DKF-ów i studyjnych kin, owianych tajemnicą rezerwuarów opowieści, kontemplacji i analiz wieloznacznych obrazów, rozbiło swe namioty w centrach multipleksowo-hollywoodzkiej rozrywki w otoczeniu shopping mall’ów. W klaustrofobicznych, zbyt mocno klimatyzowanych pomieszczeniach, wystrojonych reklamą gadżetów, komiksów i gier komputerowych, przy odgłosach – przed seansem i w jego trakcie – pochłaniania przekąsek i zimnych napojów, wiaderek popcornu, w szumie rozmów telefonicznych i hałaśliwych trailerów… Kino ADHD – dla niecierpliwych, nastawionych na przeżycie, zanurzonych w akcji, oczekujących nieustannie nowych bodźców…
