Od początku namysłu nad nim miało być lekiem nie na pamięć, lecz na przypomnienie – miało tylko utrwalać, naśladować wyglądy rzeczy – a nie przekazywać samą prawdę o nich. Stąd i jego „niesamowitość” – wzbudza w naiwnych czytelnikach płonną nadzieję na to, że im mądrość, prawdziwą wiedzę przekaże. Niesławą okryte wzbiło się jednak do rangi narzędzia oświecenia – człowiek nowoczesny stał się synonimem czytelnika – producenta wiedzy, która zmienia oblicze świata. Na naszych oczach jego złoty wiek mija, jak się zdaje – znów pada na niego podejrzenie o fałsz – że nie ludzkim, lecz maszynowym jest tworem. Czatboty psują jego reputację – po podłączeniu drukarki 3D do długopisu mogą wygenerować ręcznie napisane teksty – wypracowania domowe, eseje, rozprawy. Zamiast leku na przypomnienie – stało się środkiem na zapomnienie, zastąpienie tego, co minęło, czymś, co nigdy nie miało miejsca. Pismo nic już nie zmienia, niczego nie uczy – tworzy nową rzeczywistość. Hurra!
