Centrum Europy Wschodniej UMCS

Prezydent Wołodymyr Zełenski wystartował z najbardziej ambitnym programem reform w historii kraju. Krytycy twierdzą, że ta niecierpliwość zgubi albo jego, albo Ukrainę.

Na Ukrainie od kilku lat każde większe wydarzenie polityczne w mediach społecznościowych zaraz dostaje etykietę „zwycięstwa” lub „zdrady”. Nie inaczej było zaraz po wymianie marynarzy i więźniów politycznych między Ukrainą i Rosją 7 września. Obok euforii i łez wzruszenia, gorąco dyskutowano o cenie, którą musiał zapłacić prezydent Wołodymyr Zełenski.

Zwolennicy poprzedniego prezydenta Petro Poroszenki, który przez pięć lat bezskutecznie próbował uwolnić chociażby reżysera Olega Sentsowa, nazywają te wymianę „strategiczną porażką”. Ukraińskich marynarzy Moskwa i tak musiała uwolnić, bo zobowiązał ją do tego oenzetowski trybunał. A wydanie Rosjanom Wołodymyra Cemacha – kluczowego świadka w sprawie katastrofy malezyjskiego boeinga, zestrzelonego pięć lat temu nad Donbasem – rzekomo osłabi europejską koalicję wsparcia dla Ukrainy i ułatwi zniesienie sankcji nałożonych na Rosję.

Rzeczywiście, Holendrzy mocno skrytykowali decyzję Ukrainy, mimo że przed uwolnieniem przesłuchali Cemacha. Natomiast większość zachodnich przywódców klaskała Zełenskiemu, zacierając ręce przed możliwym teraz ociepleniem relacji z Moskwą. Donald Trump zatwittował, że wymiana to tylko pierwszy krok. Cieszył się również Emanuel Macron, który pragnie ocieplenia relacji z Rosją, aby włączyć ją w nowy system bezpieczeństwa na kontynencie. Warunkiem tego jest jednak wyciszenie konfliktu rosyjsko-ukraińskiego. Powstaje więc pytanie: na jaki kompromis pójdzie Zełenski z Putinem? I co będzie z tego miał? Część odpowiedzi kryje się w tym, co prezydent robi u siebie w kraju.

Pełny tekst komentarza znajduje się w niniejszym załączniku.