Niemiecka dziennikarka opowie o różnych rodzajach pamięci – indywidualnej i zbiorowej, prywatnej i społecznej – i o tym, co pamiętają (a czego nie) Niemcy i Polacy. W styczniu 2020 postanowiła ona pieszo przebyć trasę, którą jej ojciec musiał pokonać, uciekając przed Armią Czerwoną w 1945 roku. Przeszła ponad 500 kilometrów, w tym wiodących przez tereny, które kiedyś były domem dla jej rodziny na Dolnym Śląsku, pytając spotkanych ludzi i samą siebie o historię, pamięć wypędzeń, winę i odpowiedzialność, doświadczenie uchodźstwa, przywiązanie do miejsca oraz związek między przeszłością a teraźniejszością. Książkę z niemieckiego przełożyła Ewa Czerwiakowska.

Termin: 26 listopada (wtorek) 2024, godz. 18:00

Miejsce: sala czarna Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”, ul. Grodzka 21

Wstęp wolny.

Spotkanie z Christiane Hoffmann poprowadzi dr Agata Tatarenko. Tłumaczenie spotkania: prof. Małgorzata Dubrowska.

Podczas wydarzenia będzie możliwość zakupu książki w promocyjnej cenie.

Christiane Hoffmann (ur. 1967) – niemiecka dziennikarka, córka dwójki uchodźców. Dorastała w Wedel w Szlezwiku-Holsztynie, gdzie trafiła rodzina jej ojca, która od XIII wieku do stycznia 1945 mieszkała we wsi Rosenthal na Dolnym Śląsku (dziś Różyna w województwie opolskim). Rodzina jej matki pochodziła z Prus Wschodnich. Studiowała slawistykę, historię i dziennikarstwo. W latach 1999–2012 publikowała w dzienniku „Frankfurter Allgemeine Zeitung” (jako korespondentka zagraniczna między innymi w Moskwie i Teheranie). W latach 2013–19 pracowała w tygodniku „Der Spiegel”. Od 2022 roku jest zastępczynią rzecznika rządu federalnego Niemiec. Mieszka w Berlinie. Jej wydana w 2022 roku książka Alles, was wir nicht erinnern stała się w Niemczech bestsellerem.

Relacja Hoffmann jest znakomitą „opowieścią drogi”, esejem o niemieckim zmaganiu się z przeszłością, jak i rozmową z nami mieszkającymi w „poniemieckim” pejzażu. Adam Krzemiński „Polityka”

Czego nie pamiętamy to głęboko poruszający reportaż literacki o poszukiwaniu domu. Nie mam na myśli geograficznego miejsca, lecz symboliczne schronienie, łączące przeszłość z teraźniejszością, pozwalające kolejnym pokoleniom wybiegać w przyszłość wolną od winy, utraty i rozpaczy przodków. Autorka buduje swój dom w podróży śladami zmarłego ojca – ze strzępów opowieści i tego, co nigdy nie zostało wypowiedziane, ze spotkań z ludźmi i z krajobrazem, ze wspomnień i tego, co zapomniane. Piękną narrację Hoffmann przenika palące pragnienie zrozumienia. Ta radykalna hermeneutyka wątpienia, podejrzeń i zachwytów przynosi tekst, który może być lekturą dla każdego, kto nadal szuka swojego miejsca w rodzinnej historii. Joanna Bator

Informacja nadesłana. Źródło informacji - strona internetowa Instytutu Europy Środkowej [link]