„Prawdziwe dziennikarstwo jest intencjonalne, czyli stawia sobie cele i stara się przeprowadzić jakąś formę przemiany” – tak w „Autoportrecie reportera” pisał wybitny reportażysta Ryszard Kapuściński. A czy samo dziennikarstwo przeszło transformację od momentu zaistnienia wśród zawodów? Czym wyróżniała się ta profesja w XIX wieku? I czy praca współczesnego dziennikarza w jakimkolwiek stopniu przypomina zawód sprzed dwóch stuleci? O tym w najnowszym odcinku podcastu „Głos nauki” opowiedziała dr hab. Beata Jarosz z Instytutu Językoznawstwa i Literaturoznawstwa UMCS. Zachęcamy do słuchania, udostępniania i dzielenia się wiedzą!
„Pamiętajmy, że mówimy o czasie, gdy nie było komputerów, portali informacyjnych, chata GPT, telefonów komórkowych i cyfrowych maszyn drukarskich, więc proces tworzenia gazety w XIX wieku był zupełnie inny od tego, który znamy dzisiaj (…). W kontekście tego odmiennego instrumentarium wykorzystywanego w pracy dziennikarza zaskoczeniem może być wywodzący się z II połowy XIX w. tzw. system dwuedycyjny, którego istotą było opracowywanie i drukowanie dwóch numerów gazety dziennie – nocą tworzono wydanie poranne, a w ciągu dnia powstawało wydanie popołudniowe lub wieczorne. Taki model wydawniczy jako pierwsza wprowadziła w kwietniu 1883 r. redakcja „Kuriera Warszawskiego”. Co ciekawe powstanie systemu dwuedycyjnego miało związek z wynalezieniem żarówki, bo dzięki żarówce możliwa była wydajna praca w redakcji nocnej (…)” – mówi dr hab. Beata Jarosz.
Cykl podcastów „Głos nauki” jest realizowany przez zespół Centrum Prasowego UMCS. Przypominamy, że wszystkie odcinki są dostępne na platformach streamingowych Spreaker i Spotify oraz na stronie: https://www.umcs.pl/pl/odcinki,20240,1.lhtm.
Fot. Bartosz Proll
