Książki:
1) Jan Stecki (1871-1954). Portret polityka ziemiańskiego, Wydawnictwo UMCS, Lublin 1990, ss. 134.
2) Problem mniejszości narodowych w myśli politycznej polskiego ruchu konserwatywnego (1918-1939), Wydawnictwo UMCS Lublin 1992, ss. 306.
3) Obcy w polskim domu. Nacjonalistyczne koncepcje rozwiązania problemu mniejszości narodowych (1918-1939), Wydawnictwo UMCS, Lublin 1994, ss. 143.
4) Myśl polityczna polskiego ruchu konserwatywnego, Lublin 1994, ss. 67.
5) Między integryzmem a liberalizmem. Polscy konserwatyści wobec kapitalizmu, Wydawnictwo UMCS, Lublin 1996, ss. 370.
6) Ideologia polskiego ziemiaństwa 1918-1939, Wydawnictwo UMCS Lublin 2000, ss. 367.
7) W obliczu wywłaszczenia. Kwestia reformy rolnej w publicystyce ziemiańskiej 1918-1939, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2001, ss. 208.
8) Związek Ziemian w Warszawie (1916-1926). Organizacja i wpływy, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2007, ss. 468.
9) Wyzyskiwacze przeciw wywrotowcom. Walka Związku Ziemian w Warszawie ze Związkiem Zawodowym Robotników Rolnych Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1926, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2008, ss. 245.
10) Publicystyka polityczna „Naszej Przyszłości” (1930-1939), Wydawnictwo UMCS, Lublin 2009, ss. 533.
11) Przeciw pauperyzacji i wywłaszczeniu. Walka Związku Ziemian w Warszawie o opłacalność produkcji i zachowanie własności folwarcznej w latach 1916-1926, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2009, ss. 340.
12) Role i metody. Polscy konserwatyści o swych zadaniach i sposobach ich realizacji, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2010, ss. 304.
13) Prolegomena do historii komunikacji, T. I: O komunikacji, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2014, ss. 450.
14) Prolegomena do historii komunikacji, T. II: Badanie historii komunikacji, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2014, ss. 515.
15) Prolegomena do historii komunikacji, T. III: Ewolucyjnie podstawy komunikacji, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2015, ss. 485.
16) Prolegomena do historii komunikacji społecznej; T. IV: Psychosomatyczne uwarunkowania komunikacji, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2017, ss. 467.
17) Historia komunikacji społecznej: W epoce mowy, T. 1: Kultura, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2020, ss. 471.
Włodzimierz Mich
Wskazówki dla seminarzystów
Szanowni Państwo,
przedstawiam poniżej kilka wskazówek dotyczących przygotowywania prac dyplomowych. Nie ma to być całościowy przepis na dobrą pracę, a jedynie próba zapobieżenia recydywie najczęściej występujących błędów.
Temat
Zakres tematyczny prac realizowanych na moim seminarium jest bardzo szeroki. Proszę dostosować tematy do swoich zainteresowań i możliwości. Trzeba wykorzystywać posiadane atuty: znajomość języków obcych, wiedza i umiejętności wyniesione z innych studiów czy zdobyte w ramach hobby, dostęp do źródeł i opracowań.
Proszę sprawdzić możliwości realizacji tematu (zob. „Procedura”). Proszę sobie zadać proste pytanie: co muszę przeczytać, by zrealizować temat? To oznacza także rozważenie dostępności tekstów – bywa tak, że w lubelskich bibliotekach pewne książki są niedostępne.
Ogólnie biorąc, preferuję studia przypadków – prace o jasno zdefiniowanym zakresie tematycznym, stosunkowo wąskie, oparte na analizie źródeł. Przykłady: dorobek (np. publicystyka) jakiejś konkretnej osoby, monografia (lokalnego) medium, PR konkretnej instytucji. Wbrew powszechnym wyobrażeniom to stosunkowo łatwe do napisania prace, a przy tym wysoko oceniane. Przepisywanie z książek jest mało ambitne, a może się okazać zawodne (zob. poprzedni akapit). Można oczywiście spróbować ambitnej pracy stanowiącej oryginalne ujęcie problemu omawianego już w literaturze przedmiotu, na ogół jednak takie prace okazują się tylko mniej lub bardziej udanymi kompilacjami. Jeśli już ich dokonywać, to lepiej w oparciu o literaturę zagraniczną. To się wtedy nazywa przenoszeniem na grunt polski dorobku nauki zachodniej (J).
Forma
Praca musi się składać z 3 do 7 rozdziałów. Tylko pierwszy z nich może mieć charakter wprowadzenia do tematu (określam go jako „nie na temat”), np. rys historyczny, czy teoria w pracy będącej studium konkretnego przypadku.
Rozdział musi liczyć powyżej 10 stron. Dobrze widziane jest nadanie rozdziałom podobnej objętości (decydują jednak względy merytoryczne).
Państwa wywody muszą być udokumentowane przypisami, sporządzonymi wedle jednego schematu. Przypisy, z reguły umieszczane na dole strony, powinny być tak sporządzone by czytający zawsze wiedział, skąd Państwo czerpiecie prezentowane w pracy informacje. Liczba przypisów zależy od tego, z ilu tekstów (źródeł, czy opracowań) korzystacie pisząc kolejny akapit, czy stronę. Na ogół na stronie powinny być jakieś przypisy – najlepiej kilka (powinny jednak odsyłać do różnych tekstów).
W przypisach wolno Państwu podawać tylko te pozycje, które naprawdę czytaliście (czy oglądaliście, gdy chodzi o przekazy ikoniczne). Nie możecie oszukiwać – a tym właśnie jest spisywanie autorów i tytułów nieznanych Wam pozycji z przypisów umieszczonych w rzeczywiście czytanych tekstach.
Powinniście podawać linki do wszystkich tekstów, które są w necie (nawet jeśli korzystaliście z wersji papierowej warto podać link). Chodzi o wymogi systemu antyplagiatowego. Z tego samego względu unikajcie długich (25 wyrazów) cytatów. Starajcie się pisać własnym tekstem (łatwiej to czynić jeśli nie referuje się treści jednej książki, tylko zapisuje własne przemyślenia poczynione na podstawie różnych tekstów na ten sam temat – zob. przypisy złożone). Jeśli dosłownie kopiujecie jakiś fragment cudzego tekstu, to musicie go traktować jako cytat (a więc wziąć w cudzysłów i podać w przypisie źródło). Jeśli piszecie własnym tekstem, to musicie tylko w przypisie podać adres tekstu, który parafrazujecie.
Proszę stosować przypisy złożone (przywoływać po kilka źródeł czy opracowań w jednym przypisie). To formalny wyraz czegoś bardzo ważnego: wszechstronnego przestudiowania omawianego zagadnienia. Każda informacja, czy opinia, powinna być sprawdzona w możliwie dużej liczbie prac. Nie możecie Państwo zakładać, że coś jest prawdą tylko dlatego, że w jakiejś książce „tak stoi”. Proszę pamiętać, że w niemal wszystkich kwestiach występują różnice poglądów. Nie możecie przyjmować jakiegoś na zasadzie przypadku: bo sięgnęliście do tej, a nie innej książki. Praca badawcza jest tu bardzo podobna do pracy dziennikarza: napisanie artykułu na podstawie relacji jednej osoby, bez sprawdzenia innych źródeł, dyskwalifikuje w obu profesjach.
W przypisach należy konsekwentnie stosować skrócone opisy w przypadku ponownego odwoływania się do konkretnych tekstów [np., J. Kowalski, Teoria…, s. 24]. W przypadku odwoływania się do tego samego tekstu w następujących po sobie przypisach proszę stosować odsyłacz „Tamże”. Wbrew pokutującej wśród studentów opinii, nie trzeba zaczynać przypisów na kolejnej stronie (czy w kolejnym rozdziale) od powtarzania pełnego opisu danej pozycji. Podaje się inicjał imienia, nazwisko, tytuł dzieła, miejsca i rok wydania, stronę. Podając linki zamiast dwóch ostatnich elementów trzeba podać datę dostępu.
W bibliografii (lepiej: Wykazie źródeł i opracowań) należy wyróżnić źródła (niepublikowane i publikowane) i opracowania. Poszczególne pozycje wymienia się w kolejności alfabetycznej według nazwisk autorów (podaje się nazwisko i inicjał imienia - odwrotnie niż w przypisach). Nie numeruje się pozycji bibliograficznych.
Wszystkie ilustracje umieszczone w pracy muszą być opatrzone numerem i tytułem – trzeba też podać źródło. Na końcu pracy, na osobnej stronie, trzeba podać spis ilustracji (nie jest on częścią bibliografii).
Procedura
Przed zatwierdzeniem tematu (zob. Temat) powinniście Państwo (do końca grudnia) zebrać materiały i opracować konstrukcję pracy. Zalecane jest napisanie jakiegoś fragmentu tekstu, by oznaczyć to, co nazywam „współczynnikiem wydajności źródeł”. Chodzi o to, że praca licencjacka musi mieć 50 stron, a magisterska 70. Ani Państwo, ani ja nie wiemy z góry ile tekstu potraficie napisać na konkretny temat. Jeśli będziecie już mieli zebrane materiały i podzielicie je na grupy tematyczne, to opracowanie jakiegoś problemu pozwoli na oszacowanie, ile stron może mieć całość. Można wtedy dokonać korekty tematu. W ostateczności można przyjąć temat z niejasnym zakresem chronologicznym („współcześnie”), czy podmiotowym (np. „tygodniki opinii”, „wybrani twórcy”). Lepiej jednak przed przystąpieniem do pisania sprawdzić możliwości i przyjąć temat odpowiadający wymogom formalnym i Państwa oczekiwaniom (w przypadku zbyt szerokiego tematu napiszecie wyrywkowy i powierzchowny zarys problemu; w przypadku zbyt wąskiego tematu być może np. w połowie objętości nie będziecie już mieli o czym pisać i trzeba będzie dopisywać tekst pośrednio związany z tematem, co nie przyniesie nam chluby (to się zdarza, choćby przy próbie opisywania PR jakiejś firmy, gdy po zatwierdzeniu tematu pracy okazuje się, że nie uzyskacie jednak Państwo dostępu do materiałów, czy też, że w tej firmie w zasadzie nie prowadzi się PR).
Po zatwierdzeniu tematu działam już jedynie jako sędzia: oceniam, czy tekst spełnia wymogi. Proszę nie pytać mnie wtedy, jak skonstruować pracę, ani nie prosić mnie o polecenie książek na opracowywany temat.
Tematy prac zatwierdzane są przez Radę Wydziału w styczniu. Później umieszczane są na stronie internetowej Wydziału. Przed przystąpieniem do pisania pracy proszę sprawdzić dokładne brzmienie zatwierdzonych tematów. Tytuł umieszczony na wydruku musi być identyczny z tym w necie.
Ostateczna wersja pracy podlega sprawdzeniu w systemie antyplagiatowym. Wprowadzenie pracy do systemu to moje zadanie. Państwo macie, jeszcze przed oprawieniem pracy, przesłać mi ją mailem – w jednym pliku, razem ze stroną tytułową
