Bohaterowie Sorokina żyją w brutalnym i absurdalnym świecie. W każdej chwili wszystko może okazać się grą lub iluzją. Postaci w „Dostojevsky T-R.I.P” bardziej niż ludzi, przypominają ludziki z gier komputerowych, które przekształcają się w maszynę, symulakrę, kopię kopii. Rzeczywistość w dramacie „Dostojevsky T-R.I.P” jest podobna do snu, obłędu, wytworu chorej wyobraźni. Uciekając od niej poprzez świat bohaterów „Idioty” Dostojewskiego, docierają na skraj świadomości, do najciemniejszych zakamarków swoich przeżyć.
Władimir Sorokin jest przedstawicielem nowej rosyjskiej dramaturgii. Jedni nazywają go czołowym rosyjskim postmodernistą, agresywnym reprezentantem awangardy, drudzy – „schizoanalitykiem”, jeszcze inni – „surrealistą, który ukształtował się w nurcie postmodernizmu i korzysta z chwytów każdej szkoły, tworząc z nich mieszankę i wykorzystując do własnych potrzeb”. Niektórzy krytycy uważają, że Sorokin nie jest pisarzem, tylko „długogrającym performancem”, „pozaliterackim projektem”, nazywają jego twórczość „przypadkiem klinicznym”. Sam autor przyznaje się, że tworzenie tekstu to swojego rodzaju lek na jego „przypadek kliniczny”: „Tekst i proces pisania to dla mnie środek uspokajający, który wiele zagłusza i pozwala zapominać o koszmarach świata, w jakim się znaleźliśmy (mam na myśli nie świat sowiecki, a po prostu naszą rzeczywistość)”.
